Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

with a sting

  • 1 aculeātus

        aculeātus adj.    [aculeus], with a sting. — Hence, stinging, sharp: litterae.—Cunning, subtle: sophismata.
    * * *
    aculeata, aculeatum ADJ
    prickly; stinging/sharp/barbed; subtle; inflicted by/having sting/spine/points

    Latin-English dictionary > aculeātus

  • 2 pungō

        pungō pupugī, punctus, ere    [PIC-], to prick, puncture: neminem.— To produce by pricking, make by a thrust: volnus acu punctum.—Fig., to prick, sting, vex, grieve, trouble, disturb, afflict, mortify, annoy: (scrupulus) se dies noctīsque pungit: si paupertas momordit, si ignominia pupugit: quos tamen pungit aliquid: pungit me, quod scribis, etc., I am annoyed by, etc.
    * * *
    I
    pungere, pepugi, punctus V TRANS
    prick, puncture; sting (insect); jab/poke; mark with points/pricks; vex/trouble
    II
    pungere, pupugi, punctus V TRANS
    prick, puncture; sting (insect); jab/poke; mark with points/pricks; vex/trouble

    Latin-English dictionary > pungō

  • 3 spīculum

        spīculum ī, n dim.    [spicum], a little sharp point, sting: spicula caeca relinquunt (apes), V.: Curva (of scorpions), O.: crabronum, O.—Of a missile, a point: tum denique sibi avelli iubet spiculum: Hastarum spicula, O.: bipalme, L.— A pointed missile, dart, arrow, javelin: quos spiculo possent attingere, with a javelin: torquere Cydonia cornu Spicula, arrows, V.
    * * *
    sting; javelin; arrow; sharp point of a weapon

    Latin-English dictionary > spīculum

  • 4 aculeus

    ăcūlĕus, i, m. [acc. to Prisc. 618 P. dim. from 1. acus, with the gender changed, like diecula fr. dies, cf. Val. Prob. 1463 P.], a sting.
    I.
    Lit.
    A.
    Of animals:

    apis aculeum sine clamore ferre non possumus,

    Cic. Tusc. 2, 22; so Plin. 11, 17, 17:

    neparum,

    Cic. Fin. 5, 15 al. —Also, the spur of fowls, Col. 8, 2, 8:

    locustarum,

    Vulg. Apoc. 9, 10.—
    B.
    Of plants, a spine or prickle:

    spinarum,

    Plin. 13, 9, 19:

    carduorum,

    id. 20, 23, 99.—
    C.
    Of an arrow or dart, the point, Liv. 38, 21, 11.—
    II.
    Fig., a sting.
    A.
    Of a sharp, cutting remark:

    pungunt quasi aculeis interrogatiunculis,

    Cic. Fin. 4, 3; so id. Ac. 2, 31; id. Planc. 24 al.; Liv. 23, 42, 5.—
    B.
    Of harsh treatment:

    aculeos severitatis judicum evellere,

    Cic. Clu. 55 fin.; so id. Cael. 12, 29.—
    C.
    Of painful thought or care:

    meum ille pectus pungit aculeus, quid illi negoti fuerit ante aedīs meas, Plant. Trin. 4, 2, 158: domesticarum sollicitudinum,

    Cic. Att. 1, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > aculeus

  • 5 acumen

    ăcūmĕn, ĭnis, n. [acuo], a point to prick or sting with; diff. fr. cacumen, which designates merely the summit or extremity of a thing, Doed. Syn. 2, 108.
    I.
    Lit.: tum clupei resonunt et ferri stridit acumen, Enn. ap. Prisc. p. 838 P. (Ann. v. 369 ed. Vahl.):

    coni,

    Lucr. 4, 431:

    nasi,

    id. 6, 1193 (i.e. the pointed contraction of the nose before death; cf. Bentl. ad Hor. S. 1, 3, 29):

    stili,

    Cic. de Or. 1, 33:

    ferrum Diana volanti abstulerat jaculo: lignum sine acumine venit,

    Ov. M. 8, 353; 3, 84.—Hence, also, the sting of an animal:

    scorpii,

    Cic. Arat. 685:—auspicium ex acuminibus, a military omen of victory, when the spears stuck in the ground suddenly begin to burn or shine at the points, Cic. Div. 2, 36, 77, and id. N. D. 2, 3; cf. Liv. 22, 1; 43, 13.—In Plin., of the taste: sharpness or pungency, 14, 20, 25.—
    II.
    Fig., of the mind, like acies.
    A.
    Acuteness, shrewdness, keenness, acumen:

    sermonis leporem, ingeniorum acumen, dicendi copiam,

    Cic. Fl. 4; so Nep. Alc. 11; Plin. 2, 27, 27, § 97.—Also without a gen.:

    ubi est acumen tuum?

    Cic. Tusc. 1, 6; so Lucr. ap. Cic. Fam. 5, 14, 2: Empedocles an Stertinium deliret acumen, Hor. Ep. 1, 12, 20.— Poet. also in plur.:

    serus Graecis admovit acumina chartis,

    Hor. Ep. 2, 1, 161.—
    B.
    Cunning, subtlety:

    argutiae et acumen Hyperidis,

    Cic. Or. 31; so id. de Or. 2, 63.—Also in plur.:

    dialectici ipsi se compungunt suis acuminibus,

    id. de Or. 2, 38:

    meretricis acumina,

    Hor. Ep. 1, 17, 55. —Hence,

    Lewis & Short latin dictionary > acumen

  • 6 pungo

    pungo, pŭpŭgi, punctum, 3 (old fut. perf. pepugero, Att. ap. Gell. 7, 9, 10; perf. punxi, acc. to Diom. p. 369 P.:

    pupungi, in pungit, punxit, pupungit,

    Not. Tir. p. 131; scanned pŭpūgi, Prud. steph. 9, 59), v. a. [root pug-, to thrust, strike, whence also pugil, pugnus; Gr. pux, etc.], to prick, puncture (class.).
    I.
    Lit.:

    aliquem,

    Cic. Sest. 10, 24:

    acu comatoriā mihi malas pungebat,

    Petr. 21:

    vulnus quod acu punctum videretur,

    Cic. Mil. 24, 65.—
    B.
    Transf.
    * 1.
    To pierce into, penetrate, enter:

    corpus,

    Lucr. 2, 460 (v. the passage in connection).—
    2.
    To affect sensibly, to sting, bite: ut pungat colubram: cum pupugerit, etc., Varr. ap. Prisc. p. 894 P.:

    pungunt sensum,

    Lucr. 4, 625:

    aliquem manu,

    to pinch, Petr. 87 fin.:

    nitrum adulteratum pungit,

    has a pungent taste, Plin. 31, 10, 46, § 114.—
    3.
    To press, hasten:

    futura pungunt, nec se superari sinunt,

    Pub. Syr. v. 177 Rib.—
    II.
    Trop., to prick, sting, vex, grieve, trouble, disturb, afflict, mortify, annoy, etc.:

    scrupulus aliquem stimulat ac pungit,

    Cic. Rosc. Am. 2, 6:

    epistula illa ita me pupugit, ut somnum mihi ademerit,

    id. Att. 2, 16, 1:

    jamdudum meum ille pectus pungit aculeus,

    Plaut. Trin. 4, 2, 158:

    pungit me, quod scribis, etc.,

    Cic. Fam. 7, 15, 1:

    si paupertas momordit, si ignominia pupugit,

    id. Tusc. 3, 34, 82:

    quos tamen pungit aliquid,

    id. ib. 5, 35, 102:

    odi ego, quos numquam pungunt suspiria somnos,

    Prop. 3, 8 (4, 7), 27. —Hence, punctus, a, um, P. a., pricked in, like a point; hence, of time: puncto tempore (cf.: puncto temporis; v. infra), in an instant, in a moment (only in Lucr.), Lucr. 2, 263; 456; 1006; 4, 216; 6, 230.—Hence, subst. in two forms.
    I. A.
    Lit. (very rare), Mart. 11, 45, 6.—
    B.
    Transf.
    1.
    A point, small spot (as if made by pricking):

    ova punctis distincta,

    Plin. 10, 52, 74, § 144:

    gemma sanguineis punctis,

    id. 37, 8, 34, § 113:

    puncta quae terebrantur acu,

    Mart. 11, 46, 2:

    ferream frontem convulnerandam praebeant punctis,

    i. e. with the marks of slavery, Plin. Pan. 35.—
    b.
    In partic.
    (α).
    A point made in writing, Aus. Epigr. 35, 1; 145, 5;

    as a punctuation mark,

    Diom. p. 432 P.—
    (β).
    A mathematical point. Cic. Ac. 2, 36, 116.—
    (γ).
    A point or spot on dice: quadringenis in punctum sestertiis aleam lusit, Suet. Ner. [p. 1492] 30; Aus. Prof. 1, 29.—
    (δ).
    A point or dot as the sign of a vote, made in a waxen tablet, before the introduction of separate ballots;

    hence, transf.,

    a vote, suffrage, ballot, Cic. Planc. 22, 53; id. Mur. 34, 72; id. Tusc. 2, 26, 62.—Hence, poet., applause, approbation:

    omne tulit punctum qui miscuit utile dulci,

    Hor. A. P. 343:

    discedo Alcaeus puncto illius,

    id. Ep. 2, 2, 99; Aus. Grat. Act. ad Grat. 5.—
    (ε).
    A point on the bar of a steelyard, indicating the weight:

    diluis helleborum, certo compescere puncto nescius examen,

    Pers. 5, 100.—
    2.
    A small part of any thing divided or measured off, e.g.,
    a.
    A small weight, Pers. 5, 100.—
    b.
    A small liquid measure, Front. Aquaed. 25.—
    c.
    A small portion of time, an instant, a moment (cf. momentum):

    puncto temporis eodem,

    in the same moment, Cic. Sest. 24, 53; cf.:

    ne punctum quidem temporis,

    id. Phil. 8, 7, 20; Ter. Phorm. 1, 4, 7:

    nullo puncto temporis intermisso,

    id. N. D. 1, 20, 52; Caes. B. C. 2, 14.—In plur.:

    omnibus minimis temporum punctis,

    Cic. N. D. 1, 24, 67:

    animi discessus a corpore fit ad punctum temporis,

    id. Tusc. 1, 34, 82:

    temporis puncto omnes Uticam relinquunt,

    Caes. B. C. 2, 25 fin.; Plin. Pan. 56:

    horae,

    Hor. Ep. 2, 2, 172:

    diei,

    Lucr. 4, 201.—Rarely absol.:

    punctum est quod vivimus et adhuc puncto minus,

    Sen. Ep. 49, 14, 3:

    puncto brevissimo dilapsa domus,

    App. M. 9, p. 235, 30; cf.:

    quod momentum, quod immo temporis punctum, aut beneficio sterile aut vacuum laude,

    Plin. Pan. 56, 2; Vulg. Isa. 54, 7.—
    d.
    In space, a point:

    ipsa terra ita mihi parva visa est, ut me imperii nostri, quo quasi punctum ejus attingimus, poeniteret,

    Cic. Rep. 6, 16, 16.—
    e.
    In discourse, a small portion, brief clause, short section, Cic. Par. prooem. § 2; id. de Or. 2, 41, 177; Aus. Idyll. 12 prooem.—
    II.
    puncta, ae, f. (very rare), a prick, puncture, Veg. Mil. 1, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > pungo

  • 7 figo

    fīgo, xi, xum, 3 (archaic part. perf. ficta, Lucr. 3, 4; Varr. R. R. 3, 7, 4), v. a. [Gr. sphing-ô, to bind fast; sphigmos, phimos, muzzle; cf. fīlum, for figlum. Curt. Gr. Etym. p. 186; Germ. dick. dicht; Engl. thick. etc., Corss. Krit. Nachtr. p. 233], to fix, fasten, drive or thrust in, attach, affix (class.; cf.: pango, configo, defigo).
    I.
    Lit., constr. aliquid, aliquid in with abl. ( poet. also in with acc., or aliquid with abl. only):

    imbrices medias clavulis,

    Cato, R. R. 21, 3:

    palum in parietem,

    Plaut. Mil. 4, 4, 4:

    mucrones in cive an in hoste,

    Cic. Phil. 14, 3, 6:

    tabulam decreti Caesaris aut beneficii,

    to post up, id. ib. 1, 1, 3; cf. id. ib. 12, 5 fin.:

    Antonius accepta grandi pecunia fixit legem a dictatore comitiis latam,

    i. e. posted it up as having been carried, id. Att. 14, 12, 1; cf.:

    adsentiri, ne qua tabula ullius decreti Caesaris figeretur,

    id. Phil. 1, 1, 3:

    fixit leges pretio atque refixit,

    Verg. A. 6, 622:

    quique aera legum vetustate delapsa, noscerent figerentque,

    Tac. H. 4, 40:

    nec verba minacia aere fixo legebantur,

    Ov. M. 1, 91:

    quam damnatis crucem servis fixeras,

    hadst fixed in the ground, erected, Cic. Verr. 2, 5, 6, § 12:

    feraces plantas humo,

    to plant, set, Verg. G. 4, 115:

    clavos verticibus,

    Hor. C. 3, 24, 5:

    cuneos,

    Plin. 17, 14, 24, § 109 (dub.):

    veribus trementia (frusta),

    to fix on spits, Verg. A. 1, 212:

    spicula pectore,

    Prop. 2, 13, 2 (3, 4, 2 M.);

    for which: harundo in vertice fixa,

    Hor. S. 1, 8, 7:

    cristas vertice,

    Verg. A. 10, 701:

    fumantes taedas sub pectore,

    id. ib. 7, 457:

    notas in collo dente,

    to impress, Tib. 1, 8, 38:

    virus in venas per vulnera,

    injects, Cic. Arat. 432: vestigia, plants his steps, i. e. moves on, Verg. A. 6, 159:

    arma quae fixa in parietibus fuerant,

    fastened up, hung up, Cic. Div. 1, 34, 74; cf.:

    scuta sublime fixa,

    id. ib. 2, 31, 67:

    arma ad postem Herculis,

    Hor. Ep. 1, 1, 5:

    arma thalamo,

    Verg. A. 4, 495:

    arma Troïa hic,

    id. ib. 1, 248:

    clipeum postibus,

    id. ib. 3, 287:

    dona Laurenti Divo,

    id. ib. 12, 768: ID AES AD STATVAM LORICATAM DIVI IVLII, S. C. ap. Plin. Ep. 8, 6, 13:

    qui spolia ex hoste fixa domi haberent,

    Liv. 23, 23, 6; 38, 43, 11:

    navalem coronam fastigio Palatinae domus,

    Suet. Claud. 17:

    luteum opus celsā sub trabe (hirundo),

    Ov. F. 1, 158: ipse summis saxis fixus asperis, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107, and id. Pis. 19, 43 (Trag. v. 413 ed. Vahl.):

    aliquem cruci,

    nail, Quint. 7, 1, 30; Suet. Dom. 10:

    corpus lacerum in crucem (al. cruce),

    Just. 21, 4 fin.:

    figit in virgine vultus,

    fixes, Verg. A. 12, 70:

    oculos solo,

    id. ib. 1, 482:

    oculos in terram,

    Sen. Ep. 11: in poet. transf.:

    oculos horrenda in virgine fixus,

    Verg. A. 11, 507 (cf.:

    defixus lumina vultu,

    id. ib. 6, 156; Tac. A. 3, 1):

    Caesar in silentium fixus,

    Tac. A. 6, 50 (56):

    obstipo capite et figentes lumine terram,

    Pers. 3, 80:

    foribus miser oscula figit,

    kisses, Lucr. 4, 1179:

    oscula dulcia,

    Verg. A. 1, 687:

    sedem Cumis,

    to fix his abode, Juv. 3, 2:

    domos,

    Tac. A. 13, 54.—
    B.
    Transf., to fix by piercing through, to transfix, pierce (cf. configo, II.):

    hunc intorto figit telo,

    Verg. A. 10, 382:

    hunc jaculo acuto,

    Ov. M. 10, 131: hostes telis, Auct. B. Alex. 30 fin.:

    fixisse puellas gestit (Cupido),

    Tib. 2, 1, 71:

    cervos,

    Verg. E. 2, 29:

    dammas,

    id. G. 1, 308; id. A. 5, 515; Sil. 1, 305:

    cutem (clavi),

    Sen. Prov. 3:

    olli per galeam fixo stetit hasta cerebro,

    Verg. A. 12, 537:

    aprum,

    Juv. 1, 23:

    figar a sagitta,

    Ov. H. 16, 278:

    vulnus,

    to inflict, Mart. 1, 61, 4.
    II.
    Trop.
    A.
    To fix, fasten, direct.
    1.
    With in and abl.: ego omnia mea studia, omnem operam, curam, industriam, cogitationem, [p. 749] mentem denique omnem in Milonis consulatu fixi et locavi, Cic. Fam. 2, 6, 3.—
    2.
    With in and acc. (rare):

    fixus in silentium,

    Tac. A. 6, 50.—
    3.
    In other constructions:

    beneficium, quemadmodum dicitur, trabali clavo,

    Cic. Verr. 2, 5, 21, § 53:

    nostras intra te fige querelas,

    Juv. 9, 94:

    penitus hoc se malum fixit,

    Sen. Tranq. 15:

    nequitiae fige modum tuae,

    Hor. C. 3, 15, 2. —
    B.
    (Acc. to I. B.) Of speech, to sting; taunt, rally a person:

    aliquem maledictis,

    Cic. N. D. 1, 34, 93:

    adversarios,

    id. Or. 26, 89.—Hence, fixus, a, um, P. a., fixed, fast, immovable.
    A.
    Lit. (very rare):

    illud maneat et fixum sit,

    Cic. Rab. Post. 9, 25:

    inque tuis nunc Fixa pedum pono pressis vestigia signis,

    i. e. firmly fixed in, Lucr. 3, 4; cf.

    in the foll.: astra,

    the fixed stars, Manil. 2, 35; so,

    flammae,

    Ov. Tr. 4, 3, 15.— Far more freq.,
    B.
    Trop.:

    vestigia (integritatis) non pressa leviter, sed fixa ad memoriam illius provinciae sempiternam,

    Cic. Sest. 5, 13:

    non ita fixum, ut convelli non liceret,

    id. Clu. 45, 126: fixum et statutum, id. Mur., 30, 62; cf.:

    consilium fixum,

    id. Att. 6, 14, 2:

    animo fixum immotumque sedere, ne, etc.,

    Verg. A, 4, 15: fixum est, with a subj.-clause, it is fixed, determined, Sil. 2, 364; 3, 114:

    decretum stabile, fixum, ratum,

    Cic. Ac. 2, 9, 27; cf.:

    ratum, fixum, firmum,

    permanent, id. ib. 2, 46, 141:

    illud fixum in animis vestris tenetote,

    fixed, impressed, id. Balb. 28, 64: quae perpetuo animo meo fixa manebunt, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34, 3.— Adv.: fixe, fixedly (late Lat.):

    ubi tenacius habitabit et fixius,

    Aug. Ep. 6 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > figo

  • 8 stilus

    stĭlus (not stylus), i, m. [for stiglus; Gr. stizô, to stick, puncture; stigma, mark, point; Sanscr. tig, to be sharp; tigmas, sharp; cf. Engl. stick, sting; Lat. stimulus; not connected with stulos].
    I.
    In gen., a stake, pale: extra vallum stili caeci, concealed stakes, Auct. B. Afr. 31, 5; cf. Sil. 10, 415 (for which stimuli, Caes. B. G. 7, 73 fin.):

    ligneus,

    Amm. 23, 4, 5; 15, 10, 5.—In agriculture, a pointed instrument for freeing plants from worms or from shoots which grow too rankly, etc., Col. 11, 3, 53; Pall. Mart. 10, 20.—Of the stem or stalk of many plants (e. g. of the asparagus), Col. 11, 3, 46; 11, 3, 58; 5, 10, 13; 5, 10, 21.—
    II.
    In partic.
    A.
    A style used by the Romans for writing on waxen tablets (pointed, and usually made of iron):

    effer cito stilum, ceram et tabellas et linum,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 64; cf. id. ib. 4, 4, 76; 4, 9, 73; Quint. 1, 1, 27:

    cum otiosus stilum prehenderat, flaccebat oratio,

    Cic. Brut. 24, 93:

    orationes paene Attico stilo scriptae,

    with an Attic pen, id. ib. 45, 167; so,

    (comoediae quaedam) resipiant stilum Plautinum,

    Gell. 3, 3, 13.—And with reference to the ecenomical use, in a double sense, Cic. de Or. 2, 23, 96.—Writing on wax was erased with the broad upper end of the style; hence the phrase stilum vertere, for to erase what one has written, Cic. Verr. 2, 2, 41, § 101:

    saepe stilum vertas, iterum quae digna legi sint, Scripturus,

    Hor. S. 1, 10, 73.—But cf.:

    et mihi vertenti stilum in Gallias,

    i. e. turning to write of, Amm. 29, 3, 1.—Comically:

    stilis me totum usque ulmeis conscribito,

    i. e. with elm switches, Plaut. Ps. 1, 5, 131 (cf. conscribo).—
    B.
    Transf.
    1.
    = scriptio and scriptura, a setting down in writing, composing, composition; the practice of composing; manner of writing, mode of composition:

    stilus optimus et praestantissimus dicendi effector ac magister,

    Cic. de Or. 1, 33, 150; 1, 60, 257; cf. id. ib. 3, 49, 190; Quint. 1, 9, 2; cf.:

    multus stilus et assidua lectio,

    id. 10, 7, 4:

    stilus exercitatus,

    i. e. a practised pen, Cic. Or. 44, 150:

    tardior stilus cogitationem moratur,

    Quint. 1, 1, 28:

    neglegens,

    id. 2, 4, 13:

    multus,

    id. 10, 1, 1:

    tardus,

    id. 10, 3, 5:

    rudis et confusus,

    id. 1, 1, 28:

    fidelis,

    id. 10, 7, 7:

    stilo incumbere,

    Plin. Ep. 7, 29, 9:

    aliquid stilo prosequi,

    id. ib. 1, 8, 8;

    2, 3, 3: signare stilo,

    Vell. 1, 16, 1:

    non ita dissimili sunt argumento, sed tamen Dissimili oratione sunt factae ac stilo,

    in speech and writing, Ter. And. prol. 12 (for which:

    oratione et scripturā,

    id. Phorm. prol. 5); cf.:

    unus sonus est totius orationis et idem stilus,

    the same tone and the same style of composition run through the whole speech, Cic. Brut. 26, 100:

    artifex stilus,

    an artistic style, id. ib. 25, 96:

    familiares opes velut supremo distribuens stilo,

    i. e. by his last will, Amm. 25, 3, 21.—
    2.
    A manner of speaking, mode of expression, style in speaking (post-Aug. and very rare; not as early as Quint.;

    in class. Lat. sermo, oratio, dictio, dicendi modus, ars, genus or forma): stilus pressus demissusque,

    Plin. Ep. 1, 8, 5:

    pugnax et quasi bellatorins,

    id. ib. 7, 9, 7:

    laetior,

    id. ib. 3, 18, 10; cf.:

    diligentis stili anxietas,

    Tac. Or. 39:

    (Octavius) tragoediam magno impetu exorsus, non succedente stilo, abolevit,

    Suet. Aug. 85:

    affectatione obscurabat stilum,

    id. Tib. 70:

    stili dicendi duo sunt: unus est maturus et gravis, alter ardens erectus et infensus, etc.,

    Macr. S. 5, 1; 6, 3.—
    * 3.
    A decision, verdict, opinion, App. M. 10, p. 242, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > stilus

  • 9 icio

    ī̆cĭo and ī̆co), īci, ictum (forms in use, only pres. icit, iciunt, icere; perf. icit, icisse; pluperf. iceram, iceras; fut. perf. icero; pass. pres. icitur, icimur; perf. ictus est; and part. ictus, a, um; pres. ĭco, Prisc. 886 P.;

    but īcit,

    Lucr. 3, 160; Plaut. Mil. 2, 2, 50; pres. icio, Gell. 4, 17, 8; Prisc. 877 P.), 3, v. a. [Gr. ip-, iptomai, to injure; ips, a worm; ikria, scaffolding; cf. Ikaros, en-ipê], to strike, hit, smite, stab, sting (cf.: ferio, percutio, verbero, pulso).
    I.
    Lit. (rare but class.).
    A.
    In gen.:

    exim corpus propellit et icit,

    Lucr. 3, 160:

    unde icimur ictu,

    id. 4, 1050:

    femur,

    Plaut. Truc. 2, 7, 42:

    caput telis (musca),

    Cat. 116, 4: vidulum fuscinā, Plaut. Fragm. ap. Non. 124, 1:

    cum Ptolemaeus in proelio telo venenato ictus esset,

    Cic. Div. 2, 66, 135; cf.:

    lapide ictus,

    Caes. B. C. 3, 22, 2:

    ibi in turba ictus Remus, cecidit,

    Liv. 1, 7, 2:

    velut ictus ab Hercule Cacus,

    Juv. 5, 125.—
    B.
    Esp. of lightning, etc., to strike:

    cum Summanus e caelo ictus esset,

    Cic. Div. 1, 10, 16:

    ictae limen domus,

    Ov. Tr. 5, 4, 34:

    fulmine laurus sola non icitur,

    Plin. 15, 30, 40, § 134; cf.:

    fulmen lauri fruticem non icit,

    id. 2, 55, 56, § 146;

    so in a figure, of a thunderbolt: ut vos iisdem ignibus circumsaepti me primum ictum pro vobis et fumantem videretis,

    Cic. Har. Resp. 21, 45; cf.: exin candida se radiis dedit icta foras lux (i. e. Aurora), struck with rays, irradiated, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 93 Vahl.).—
    C.
    With a homogeneous object: Icere colaphum, to give a box on the ear:

    hei, colaphum icit,

    Plaut. Pers. 5, 2, 65.—
    II.
    Trop.
    A.
    In partic., icere foedus, like ferire and percutere foedus (v. ferio and percutio, I. B. fin.), to make a covenant or league:

    foedus, quod meo sanguine in pactione provinciarum iceras, frangere noluisti,

    Cic. Pis. 12, 28:

    cum Gaditanis foedus icisse dicitur,

    id. Balb. 15, 34; Cael. ap. Prisc. p. 886 P.:

    orsi a foedere quod nobiscum icerant,

    Tac. 12, 62 —
    B.
    (Perh. not ante - Aug.) Desideriis icta fidelibus Quaerit patria Caesarem, smitten, tormented, Hor. C. 4, 5, 15:

    novā re consules icti,

    disturbed, Liv. 27, 9, 8; cf. id. 34, 17, 5:

    conscientiā ictus,

    id. 33, 28, 1:

    metu icta,

    id. 1, 16 et saep.:

    haud secus quam pestifero sidere icti pavebant,

    panic - stricken, id. 8, 9, 12:

    domestico vulnere ictus,

    by family affliction, Tac. Agr. 29:

    si existunt, qui magnitudinem multum ultra se positam non icturi appetant,

    reach, attain, Sen. Const. Sap. 3 med.
    C.
    Poet.:

    saltat Milonius, ut semel icto Accessit fervor capiti numerusque lucernis,

    i. e. smitten with wine, tipsy, Hor. S. 2, 1, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > icio

  • 10 ico

    ī̆cĭo and ī̆co), īci, ictum (forms in use, only pres. icit, iciunt, icere; perf. icit, icisse; pluperf. iceram, iceras; fut. perf. icero; pass. pres. icitur, icimur; perf. ictus est; and part. ictus, a, um; pres. ĭco, Prisc. 886 P.;

    but īcit,

    Lucr. 3, 160; Plaut. Mil. 2, 2, 50; pres. icio, Gell. 4, 17, 8; Prisc. 877 P.), 3, v. a. [Gr. ip-, iptomai, to injure; ips, a worm; ikria, scaffolding; cf. Ikaros, en-ipê], to strike, hit, smite, stab, sting (cf.: ferio, percutio, verbero, pulso).
    I.
    Lit. (rare but class.).
    A.
    In gen.:

    exim corpus propellit et icit,

    Lucr. 3, 160:

    unde icimur ictu,

    id. 4, 1050:

    femur,

    Plaut. Truc. 2, 7, 42:

    caput telis (musca),

    Cat. 116, 4: vidulum fuscinā, Plaut. Fragm. ap. Non. 124, 1:

    cum Ptolemaeus in proelio telo venenato ictus esset,

    Cic. Div. 2, 66, 135; cf.:

    lapide ictus,

    Caes. B. C. 3, 22, 2:

    ibi in turba ictus Remus, cecidit,

    Liv. 1, 7, 2:

    velut ictus ab Hercule Cacus,

    Juv. 5, 125.—
    B.
    Esp. of lightning, etc., to strike:

    cum Summanus e caelo ictus esset,

    Cic. Div. 1, 10, 16:

    ictae limen domus,

    Ov. Tr. 5, 4, 34:

    fulmine laurus sola non icitur,

    Plin. 15, 30, 40, § 134; cf.:

    fulmen lauri fruticem non icit,

    id. 2, 55, 56, § 146;

    so in a figure, of a thunderbolt: ut vos iisdem ignibus circumsaepti me primum ictum pro vobis et fumantem videretis,

    Cic. Har. Resp. 21, 45; cf.: exin candida se radiis dedit icta foras lux (i. e. Aurora), struck with rays, irradiated, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 93 Vahl.).—
    C.
    With a homogeneous object: Icere colaphum, to give a box on the ear:

    hei, colaphum icit,

    Plaut. Pers. 5, 2, 65.—
    II.
    Trop.
    A.
    In partic., icere foedus, like ferire and percutere foedus (v. ferio and percutio, I. B. fin.), to make a covenant or league:

    foedus, quod meo sanguine in pactione provinciarum iceras, frangere noluisti,

    Cic. Pis. 12, 28:

    cum Gaditanis foedus icisse dicitur,

    id. Balb. 15, 34; Cael. ap. Prisc. p. 886 P.:

    orsi a foedere quod nobiscum icerant,

    Tac. 12, 62 —
    B.
    (Perh. not ante - Aug.) Desideriis icta fidelibus Quaerit patria Caesarem, smitten, tormented, Hor. C. 4, 5, 15:

    novā re consules icti,

    disturbed, Liv. 27, 9, 8; cf. id. 34, 17, 5:

    conscientiā ictus,

    id. 33, 28, 1:

    metu icta,

    id. 1, 16 et saep.:

    haud secus quam pestifero sidere icti pavebant,

    panic - stricken, id. 8, 9, 12:

    domestico vulnere ictus,

    by family affliction, Tac. Agr. 29:

    si existunt, qui magnitudinem multum ultra se positam non icturi appetant,

    reach, attain, Sen. Const. Sap. 3 med.
    C.
    Poet.:

    saltat Milonius, ut semel icto Accessit fervor capiti numerusque lucernis,

    i. e. smitten with wine, tipsy, Hor. S. 2, 1, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > ico

  • 11 Dolo

    1.
    dŏlo, āvi, ātum, 1 (access. form of the part. pass. dolītus, Varr. ap. Non. 99, 17, and 436, 15), v. a. [cf. Sanscr. dar-, dal-, to tear apart; whence doleo; Lat. dolium], to chip with an axe, to hew.
    I.
    Lit.:

    materiem,

    Cato R. R. 31 fin.:

    taleas,

    Cat. 45:

    robur,

    Cic. Div. 2, 41, 86: scyphum caelo, Varr. ap. Non. 99, 18:

    perticas in quadrum,

    Col. 8, 3, 7:

    stipes falce dolatus,

    Prop. 4 (5), 2, 59:

    dolato confisus ligno,

    Juv. 12, 57; cf.:

    non est e robore dolatus,

    Cic. Ac. 2, 31, 100:

    de lapidibus dolatis,

    Vulg. 3 Reg. 6, 7.—
    B.
    Transf.:

    fuste,

    i. e. to cudgel soundly, belabor, drub, Hor. S. 1, 5, 23.—In mal. part.: uxorem, Pompon. ap. Non. 166, 1. Cf. dedolo.—
    II.
    Trop., to shape, construct:

    (historiam) sicut potuit, dolavit,

    Cic. de Or. 2, 13, 54.—And in an alliteration:

    hodie hunc dolum dolamus,

    i. e. to fashion, contrive, devise, Plaut. Mil. 3, 3, 64.
    2.
    dŏlo or dŏlon, ōnis, m., = dolôn, a staff with a short sharp iron point; a pike, sword-stick (cf.: lancea, spiculum, gaesum, hastile, sarissa, sparus): ingens contus cum ferro brevissimo, Varr. ap. Serv. Verg. A. 7, 664. So Verg. l. l.; Sil. 3, 250.—
    2.
    A small sword-cane, hidden dagger, Suet. Claud. 13; id. Dom. 17; Dig. 9, 2, 52; cf. Isid. Orig. 18, 9, 4; Serv. Verg. l. l.—
    II.
    Transf., of a fly's sting, Phaedr. 3, 6, 3.—
    2.
    The fore-topsail, Liv. 36, 44; 45; 37, 30; cf. Isid. Orig. 19, 3, 3.
    2.
    Dŏlo, ōnis, m. nom. propr., = Dolôn.
    I.
    A spy of the Trojans in the Trojan war, Ov. M. 13, 98, Verg. A. 12, 347 Serv, Macr S. 5, 16 al.—
    II.
    A son of Priam, Hyg. Fab 90.

    Lewis & Short latin dictionary > Dolo

  • 12 dolo

    1.
    dŏlo, āvi, ātum, 1 (access. form of the part. pass. dolītus, Varr. ap. Non. 99, 17, and 436, 15), v. a. [cf. Sanscr. dar-, dal-, to tear apart; whence doleo; Lat. dolium], to chip with an axe, to hew.
    I.
    Lit.:

    materiem,

    Cato R. R. 31 fin.:

    taleas,

    Cat. 45:

    robur,

    Cic. Div. 2, 41, 86: scyphum caelo, Varr. ap. Non. 99, 18:

    perticas in quadrum,

    Col. 8, 3, 7:

    stipes falce dolatus,

    Prop. 4 (5), 2, 59:

    dolato confisus ligno,

    Juv. 12, 57; cf.:

    non est e robore dolatus,

    Cic. Ac. 2, 31, 100:

    de lapidibus dolatis,

    Vulg. 3 Reg. 6, 7.—
    B.
    Transf.:

    fuste,

    i. e. to cudgel soundly, belabor, drub, Hor. S. 1, 5, 23.—In mal. part.: uxorem, Pompon. ap. Non. 166, 1. Cf. dedolo.—
    II.
    Trop., to shape, construct:

    (historiam) sicut potuit, dolavit,

    Cic. de Or. 2, 13, 54.—And in an alliteration:

    hodie hunc dolum dolamus,

    i. e. to fashion, contrive, devise, Plaut. Mil. 3, 3, 64.
    2.
    dŏlo or dŏlon, ōnis, m., = dolôn, a staff with a short sharp iron point; a pike, sword-stick (cf.: lancea, spiculum, gaesum, hastile, sarissa, sparus): ingens contus cum ferro brevissimo, Varr. ap. Serv. Verg. A. 7, 664. So Verg. l. l.; Sil. 3, 250.—
    2.
    A small sword-cane, hidden dagger, Suet. Claud. 13; id. Dom. 17; Dig. 9, 2, 52; cf. Isid. Orig. 18, 9, 4; Serv. Verg. l. l.—
    II.
    Transf., of a fly's sting, Phaedr. 3, 6, 3.—
    2.
    The fore-topsail, Liv. 36, 44; 45; 37, 30; cf. Isid. Orig. 19, 3, 3.
    2.
    Dŏlo, ōnis, m. nom. propr., = Dolôn.
    I.
    A spy of the Trojans in the Trojan war, Ov. M. 13, 98, Verg. A. 12, 347 Serv, Macr S. 5, 16 al.—
    II.
    A son of Priam, Hyg. Fab 90.

    Lewis & Short latin dictionary > dolo

  • 13 dolon

    1.
    dŏlo, āvi, ātum, 1 (access. form of the part. pass. dolītus, Varr. ap. Non. 99, 17, and 436, 15), v. a. [cf. Sanscr. dar-, dal-, to tear apart; whence doleo; Lat. dolium], to chip with an axe, to hew.
    I.
    Lit.:

    materiem,

    Cato R. R. 31 fin.:

    taleas,

    Cat. 45:

    robur,

    Cic. Div. 2, 41, 86: scyphum caelo, Varr. ap. Non. 99, 18:

    perticas in quadrum,

    Col. 8, 3, 7:

    stipes falce dolatus,

    Prop. 4 (5), 2, 59:

    dolato confisus ligno,

    Juv. 12, 57; cf.:

    non est e robore dolatus,

    Cic. Ac. 2, 31, 100:

    de lapidibus dolatis,

    Vulg. 3 Reg. 6, 7.—
    B.
    Transf.:

    fuste,

    i. e. to cudgel soundly, belabor, drub, Hor. S. 1, 5, 23.—In mal. part.: uxorem, Pompon. ap. Non. 166, 1. Cf. dedolo.—
    II.
    Trop., to shape, construct:

    (historiam) sicut potuit, dolavit,

    Cic. de Or. 2, 13, 54.—And in an alliteration:

    hodie hunc dolum dolamus,

    i. e. to fashion, contrive, devise, Plaut. Mil. 3, 3, 64.
    2.
    dŏlo or dŏlon, ōnis, m., = dolôn, a staff with a short sharp iron point; a pike, sword-stick (cf.: lancea, spiculum, gaesum, hastile, sarissa, sparus): ingens contus cum ferro brevissimo, Varr. ap. Serv. Verg. A. 7, 664. So Verg. l. l.; Sil. 3, 250.—
    2.
    A small sword-cane, hidden dagger, Suet. Claud. 13; id. Dom. 17; Dig. 9, 2, 52; cf. Isid. Orig. 18, 9, 4; Serv. Verg. l. l.—
    II.
    Transf., of a fly's sting, Phaedr. 3, 6, 3.—
    2.
    The fore-topsail, Liv. 36, 44; 45; 37, 30; cf. Isid. Orig. 19, 3, 3.
    2.
    Dŏlo, ōnis, m. nom. propr., = Dolôn.
    I.
    A spy of the Trojans in the Trojan war, Ov. M. 13, 98, Verg. A. 12, 347 Serv, Macr S. 5, 16 al.—
    II.
    A son of Priam, Hyg. Fab 90.

    Lewis & Short latin dictionary > dolon

  • 14 uro

    ūro, ussi, ustum, 3, v. a. [for uso from root us; cf. Gr. euô, to singe; auô, to kindle], to burn (class.).
    I.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    (sacer ignis) urit corpore serpens Quamcumque arripuit partem,

    Lucr. 6, 660:

    urere ne possit calor amplius aridus artus,

    id. 4, 871:

    calidum hoc est: etsi procul abest, urit male,

    Plaut. Most. 3, 1, 81:

    urit odoratam nocturna in lumina cedrum,

    Verg. A. 7, 13:

    homines in usum nocturni luminis,

    Tac. A. 15, 44:

    picem et ceras alimentaque cetera flammae,

    Ov. M. 14, 533.—
    2.
    In partic.
    a.
    To burn up, destroy by fire, consume (syn. cremo):

    hominem mortuum, inquit lex in XII., in urbe ne sepelito neve urito,

    Cic. Leg. 2, 23, 58 Mos.; so XII. Tab. ib. 2, 24, 60:

    flamma cum corpora fulva leonum soleat torrere atque urere,

    Lucr. 5, 898 (902): in corpore si quid ejusmodi est, quod reliquo corpori noceat, id uri secarique patimur, Cic. Phil. 8, 5, 15:

    agros,

    Liv. 26, 21, 15:

    urbes hostium,

    Tac. H. 2, 12:

    superbas Carthaginis arces,

    Hor. Epod. 7, 6:

    Achaïcus Ignis Iliacas domos,

    id. C. 1, 15, 35; cf.:

    usto ab Ilio,

    id. Epod. 10, 13:

    ustis navibus,

    id. ib. 9, 8:

    neglectis urenda filix innascitur agris,

    id. S. 1, 3, 37:

    cum frondibus uritur arbos,

    Ov. M. 2, 212 et saep.:

    acanthi radices ustis laxatisque mire prosunt,

    burned, scorched, Plin. 22, 22, 34, § 76:

    a sole usti,

    id. 23, 4, 42, § 85:

    ecce sexus infirmus se uri perpetitur,

    Lact. 5, 13, 14:

    urbis hostium,

    Tac. H. 2, 12:

    praedas,

    id. A. 4, 48:

    regionem,

    Curt. 4, 9, 8; 4, 14, 2.—
    b.
    Of encaustic painting, to burn in (very rare):

    picta coloribus ustis puppis,

    Ov. F. 4, 275:

    tabulam coloribus,

    id. ib. 3, 831.—
    B.
    Transf.
    1.
    To burn, i. e. to scorch, parch, dry up; to sting or pain acutely (syn. torreo):

    videmus ceteras partes incultas (terrarum), quod aut frigore rigeant aut urantur calore,

    Cic. Tusc. 1, 28, 69:

    cum Sol gravis ureret arva,

    Ov. M. 6, 339:

    terras (Sol),

    id. ib. 4, 194:

    campum (seges),

    Verg. G. 1, 77 sq.:

    solum (cicer),

    Plin. 18, 12, 32, § 124:

    vineas (fimum suillum),

    id. 17, 27, 46, § 258:

    urentes harenae,

    Hor. C. 3, 4, 31;

    v. Orell. ad h. l.: sitis usserat herbas,

    Ov. F. 4, 299:

    sitis arida guttur Urit,

    id. M. 11, 130:

    fauces urit sitis,

    Hor. S. 1, 2, 114:

    nec febribus uror anhelis,

    Ov. P. 1, 10, 5:

    pestilentia urens simul urbem atque agros,

    Liv. 10, 47, 6:

    dysenteria si urat,

    Plin. 28, 9, 33, § 128: calx urit, discutit, extrahit, burns, heats (when taken as a medicine), id. 36, 24, 57, § 180:

    uri, vinciri, ferroque necari,

    Sen. Ep. 37, 1:

    hae sunt, quarum Delicias et panniculus bombycinus urit,

    oppresses, Juv. 6, 260.—
    2.
    To rub sore; to gall, fret, chafe, corrode:

    calceus... si pede minor, uret,

    Hor. Ep. 1, 10, 43:

    si te gravis uret sarcina chartae,

    id. ib. 1, 13, 6:

    teneros urit lorica lacertos,

    Prop. 4 (5), 3, 23:

    uri virgis,

    Hor. S. 2, 7, 58:

    loris non ureris,

    id. Ep. 1, 16, 47:

    antiqua terebra urit eam partem quam perforat: Gallica excavat nec urit,

    Col. Arb. 8, 3:

    ut prensos urant juga prima juvencos,

    Ov. R. Am. 235. —
    3.
    To pinch with cold; to nip, blast, wither:

    pernoctant venatores in nive, in montibus uri se patiuntur,

    Cic. Tusc. 2, 17, 40:

    Scythae continuis frigoribus uruntur,

    Just. 2, 2, 9:

    iis, quae frigus usserit, sunt remedio,

    Plin. 22, 25, 57, § 119; Ov. Tr. 3, 2, 8; id. F. 1, 680:

    urebant montana nives,

    Luc. 4, 52; Val. Fl. 2, 287.—
    II.
    Trop., to burn, inflame, consume with passion; in pass., to burn, glow, be heated, be inflamed, be enamored; of love or lust:

    me tamen urit amor,

    Verg. E. 2, 68:

    Daphnis me malus urit,

    id. ib. 8, 83:

    vires urit videndo Femina,

    id. G. 3, 215:

    urit me Glycerae nitor, Urit grata protervitas,

    Hor. C. 1, 19, 5 sq. — Pass.:

    uritur infelix Dido,

    Verg. A. 4, 68: Hor. Epod. 14, 13; Ov. M. 1, 496; 3, 464; 7, 22;

    13, 763 al.: meum jecur urere bilis,

    Hor. S. 1, 9, 66:

    ira communiter urit utrumque,

    id. Ep. 1, 2, 13.— Pass.:

    uror, seu, etc.,

    Hor. C. 1, 13, 9.—Of envy:

    urit fulgore suo,

    Hor. Ep. 2, 1, 13.—
    B.
    Transf.
    1.
    To vex, annoy:

    uro hominem,

    I gall the fellow, Ter. Eun. 2, 2, 42; cf. pass.:

    id nunc his cerebrum uritur, Me esse hos trecentos Philippos facturum lucri,

    Plaut. Poen. 3, 5, 25. —
    2.
    In gen., to disturb, harass, annoy, oppress:

    eos bellum Romanum urebat,

    Liv. 10, 17, 1; cf. pass.:

    quo (bello) Italia urebatur,

    id. 27, 39, 9:

    labor aliquem urens,

    id. 36, 23, 5:

    captos legibus ure tuis,

    Ov. Am. 1, 8, 70:

    populum gravis urebat infesto mari annona,

    Vell. 2, 77, 1:

    urebat nobilem populum ablatum mare,

    Flor. 2, 6, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > uro

  • 15 (īcō)

       (īcō) īcī, īctus, ere (in class. prose only perf. system)    [1 IC-], to strike, hit, smite, stab, sting: in proelio telo ictus: lapide ictus, Cs.: in turbā ictus cecidit, L.: icta securibus ilex, V.: vix icto aëre, hardly stirred, O.: e caelo ictus, by lightning.— Fig., of the feelings, only P. perf., struck, smitten: Desideriis icta fidelibus, tormented, H.: novā re consules icti, disturbed, L.: pestifero sidere icti pavebant, panic-stricken, L.: domestico volnere, family affliction, Ta.: icto Accessit fervor capiti, i. e. tipsy, H.—With foedus, to make a covenant, enter into a league: foedus, quod meo sanguine iceras: consul nobiscum foedus icit, L.: ictum iam foedus, V.

    Latin-English dictionary > (īcō)

  • 16 punctum

        punctum ī, n    [P. n. of pungo], a prick, puncture: volucris parvulae (i. e. muscae), Ph.— A point, mathematical point, C.—Since in the comitia a point upon the waxed tablet indicated the name voted for, an affirmative vote, vote, suffrage, ballot: quot in eā tribu puncta tuleris: Omne tulit punctum qui miscuit utile dulci, i. e. has everybody's approval, H.—In space, a point: quasi punctum (terrae).—With temporis, the smallest portion of time, an instant, moment, point of time: Num temporis mihi punctum ad hanc rem est, T.: uno puncto temporis, at the same instant: nullo puncto temporis intermisso: animi discessus a corpore fit ad punctum temporis: temporis puncto Uticam relinquunt, Cs.—In discourse, a brief clause, short section.
    * * *
    point; dot/spot; small hole/puncture; pin prick; sting; vote/tick; tiny amount; point; full-stop; period (sign of punctuation)

    Latin-English dictionary > punctum

  • 17 stimulō

        stimulō āvī, ātus, āre    [stimulus], to goad, rouse, set in motion, stir, spur, incite, stimulate: stimulante fame, driven by hunger, O.: stimulante conscientiā, Cu.: avita gloria animum stimulabat, L.: stimulata pellicis irā, O.: Iurgia praecipue vino stimulata, excited, O.: ad huius salutem defendendam stimulari me: ad arma, L.: iniuriae dolor in Tarquinium eos stimulabat, L.: me, ut caverem, etc.: eodem metu stimulante, ne moraretur, Cu.: Festinare fugam... iterum stimulat, V.— To goad, torment, vex, trouble, plague, disquiet, disturb: te conscientiae stimulant maleficiorum tuorum: consulem cura de filio stimulabat, L.
    * * *
    stimulare, stimulavi, stimulatus V
    urge forward with a goad, torment,"sting"; incite, rouse to frenzy

    Latin-English dictionary > stimulō

  • 18 ūrō

        ūrō ūssī, ūstus, ere    [VAS-], to burn: nocturna in lumina cedrum, V.: picem, O.— To burn up, destroy by fire, waste by burning, reduce to ashes, consume: hominem mortuum: agros, L.: arces, H.: urenda filix, H.: cum frondibus uritur arbos, O.: uritur (Gallia): regionem, Cu.— To burn, scorch, parch, dry up, sting, pain: partes (terrarum) incultae, quod urantur calore: cum sol ureret arva, O.: urentes harenae, H.: pestilentia urens urbem atque agros, L.—Of encaustic painting, to burn in: picta coloribus ustis puppis, O.: tabulam coloribus, to paint encaustically, O.— To rub sore, gall, fret, chafe, corrode: calceus... si pede minor, uret, H.: loris non ureris, H.: ut prensos urant iuga prima iuvencos, O.— To pinch with cold, nip, blast, wither, frostbite: pernoctant venatores in nive in montibus; uri se patiuntur: Nec per gelidas herba sit usta nivīs, O.—Fig., to burn, inflame, consume, fire, heat, set on fire, kindle: Me tamen urit amor, V.: Urit me Glycerae nitor, H.: Uritur infelix Dido, V.: meum iecur urere bilis, H.: Urit fulgore suo qui praegravat, etc., excites envy, H.— To vex, annoy, gall, disturb, harass, oppress: hominem, T.: eos bellum urebat, L.: captos legibus ure tuis, O.
    * * *
    urere, ussi, ustus V

    Latin-English dictionary > ūrō

  • 19 aculeatus

    ăcūlĕātus, a, um, adj. [aculeus], furnished with stings or prickles, thorny, prickly.
    I.
    Lit., of animals and plants:

    animalia,

    Plin. 20, 22, 91:

    bruchus,

    Vulg. Jer. 51, 27:

    herbae,

    Plin. 24, 19, 119:

    ictus,

    a puncture made by a sting, Plin. 20, 21, 84, § 223.—
    II.
    Fig.
    A.
    Stinging, pointed, sharp:

    istaec... aculeata sunt, animum fodicant,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 30:

    litterae,

    Cic. Att. 14, 18, 1.—
    B.
    Subtle, cunning:

    contorta et aculeata sophismata,

    Cic. Ac. 2, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > aculeatus

  • 20 caprificus

    căprĭ-fīcus, i, f. [caper-ficus, goatfig], the wild fig-tree:

    illi ubi etiam caprificus magna est,

    Ter. Ad. 4, 2, 38; Hor. Epod. 5, 17; Prop. 4 (5), 5, 76; Plin. 16, 25, 40, § 95:

    arbor,

    id. 34, 13, 35, § 133; Mart. 10, 2, 9;

    and in a play upon the word with caper and ficus,

    Mart. 4, 52, 2. The gall-insect, Cynips psenes, Linn., springing from this tree, ripens by its sting the fruit of the cultivated fig-tree, ficus (cf. Plin. 17, 27, 44, § 256, caprifico and caprificatio); hence poet., in allusion to the fact that the wild fig-tree strikes root in the cracks of stones, etc., and breaks them, Pers. 1, 25; cf. Juv. 10, 145.—
    II.
    The fruit of the wild fig-tree, the wild fig, Col. 11, 2, 56; Plin. 11, 15, 15, § 40:

    caprificus vocatur e silvestri genere ficus numquam maturescens,

    id. 15, 19, 21, § 79.

    Lewis & Short latin dictionary > caprificus

См. также в других словарях:

  • sting — [stiŋ] vt. stung, stinging [ME stingen < OE stingan, akin to ON stinga < IE base * stegh , to pierce, sharp > STAG] 1. to prick or wound with a sting: said of plants and insects 2. to cause sharp, sudden, smarting pain to, by or as by… …   English World dictionary

  • Sting — Sting, v. t. [imp. & p. p. {Stung}(Archaic {Stang}); p. pr. & vb. n. {Stinging}.] [AS. stingan; akin to Icel. & Sw. stinga, Dan. stinge, and probably to E. stick, v.t.; cf. Goth. usstiggan to put out, pluck out. Cf. {Stick}, v. t.] 1. To pierce… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • sting — ► NOUN 1) a small sharp pointed organ of an insect, capable of inflicting a painful wound by injecting poison. 2) any of a number of minute hairs on certain plants, causing inflammation if touched. 3) a wound from a sting. 4) a sharp tingling… …   English terms dictionary

  • sting in the tail — An unlooked for final unpleasantness or irony • • • Main Entry: ↑sting * * * an unexpected, typically unpleasant or problematic end to something the Budget comes with a sting in the tail future tax increases …   Useful english dictionary

  • sting — stingingly, adv. stingless, adj. /sting/, v., stung or (Obs.) stang; stung; stinging; n. v.t. 1. to prick or wound with a sharp pointed, often venom bearing organ. 2. to affect painfully or irritatingly as a result of contact, as certain plants… …   Universalium

  • sting — n. & v. n. 1 a sharp often poisonous wounding organ of an insect, snake, nettle, etc. 2 a the act of inflicting a wound with this. b the wound itself or the pain caused by it. 3 a wounding or painful quality or effect (the sting of hunger; stings …   Useful english dictionary

  • Sting jet — A sting jet is a meteorological phenomenon which is believed to be the cause of the most damaging winds in European windstorms.Following reanalysis of the Great Storm of 1987, led by Professor Keith Browning at the University of Reading,… …   Wikipedia

  • sting — [[t]stɪŋ[/t]] v. stung, sting•ing, n. 1) zool. to prick or wound with a sharp pointed, often venom bearing organ 2) to affect painfully or irritatingly as a result of contact, as certain plants do 3) to cause to smart or to feel a sharp pain 4)… …   From formal English to slang

  • sting — I. verb (stung; stinging) Etymology: Middle English, from Old English stingan; akin to Old Norse stinga to sting and probably to Greek stachys spike of grain, stochos target, aim Date: before 12th century transitive verb 1. to prick painfully: as …   New Collegiate Dictionary

  • sting — noun 1》 a small sharp pointed organ of an insect, plant, etc. capable of inflicting a painful wound by injecting poison. 2》 a wound from such an organ. 3》 a sharp tingling sensation or hurtful effect. 4》 informal a carefully planned undercover… …   English new terms dictionary

  • Sting (musician) — Sting Sting at the 2009 premiere of Moon Background information Birth name Gordon Matthew Sumner Also kno …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»